Życie składa się z drobiazgów. Z tego, by pamiętać kupić ulubiony owoc córeczki, podać  jej witaminę D i dać buziaka na dobranoc. Sprawdzić godzinę odjazdu autobusu przed wyjściem do pracy, nastawić budzik i podlać kwiatki w upalne dni. Drobiazgi, a często mają duże znaczenie. Częściej są to jednak rzeczy bez których świat się nie zawali. Tych na liście do zrobienia mam...zdecydowanie zbyt wiele.  Jeśli zajmują dwie minuty - robię od razu, gorzej, gdy mam w perspektywie dwie godziny lub więcej. Dziś wykroiłam ten czas na jedną z nich.

Pewnie znacie ten stan, gdy ulubione buty proszą się o kosz, a ukochana bluzka jest tak sprana, że nie pamiętasz jak wyglądała po kupieniu. Jako miłośniczka wnętrz mam sporo takich dodatków w domu, bez których nie wyobrażam sobie naszego mieszkania. Jednym z nich jest poduszka z azteckim wzorem, ostatnia sztuka upolowana za dyszkę na wyprzedaży. Od dłuższego czasu jednak prosiła się od odświeżenie, bo całkowicie się zmechaciła. W  praniu odwróciłam ją na drugą stronę i zaświtał mi w głowie pomysł jak dać jej drugie życie.

Wypruwanie szwów to nie jest moje ulubione zajęcie. Wymaga cierpliwości i czasu, dlatego warto się nim zając na przykład oglądając wieczorem film z najbliższą osobą. Przed szyciem najważniejsze to pamiętać, by ułożyć przodem do siebie strony poszewki, które mają być widoczne. Niby taka oczywista rzecz, a łatwo się pomylić i...pruć od nowa ;-).

Przyznam się Wam, że nie ma pomieszczenia w naszym mieszkaniu, w którym nie planowałabym obecnie zmian. Trzymajcie mocno kciuki, by choroby znów nie pokrzyżowały nam planów. W najbliższym czasie chciałabym też pokazać jak zmieniał się nasz salon na przestrzeni siedmiu lat. A zmieniał się bardzo. Jesteście ciekawi? 

Uściski,

P.S. Sprawdźcie, co kryją Wasze poszewki z drugiej strony.

Niedawno kilka dni spędziłyśmy w gronie moich dobrych blogowych koleżanek w Starachowicach u Izy z bloga Colores de mi Alma. Nie, nie na Bloggers Photo Meeting 2! Jako uczestniczka pierwszej edycji warsztatów nie miałam tym razem wstępu ;-). Planowałam zachować tych kilka zrobionych ujęć dla siebie, ale pokażę Wam polskie Santorini moimi oczami. Nacieszcie się spokojem bijącym z tych zdjęć, bo moja koleżanka Lu zapewni Wam dawkę koloru i naszej codzienności, która wcale nie była tak uporządkowana. Myślę, że to pokazuje różnicę jak patrzymy na świat, także przez obiektyw. Oprowadzę Was dziś dookoła najbardziej fotografowanego domu ostatnich tygodni. A właściwie to...Łucja Was oprowadzi.

I w ten sposób zatoczyliśmy koło wokół domu. Domu bez dodatkowej stylizacji, takiego jak wygląda na co dzień. Nie jest to wersja ostateczna, bo Iza planuje zrobić taras i zagospodarować zieleń, na co czekam z ciekawością, ale ta ciut dzika roślinność obecnie też ma swój urok.

Lato mija błyskawicznie, a na blogu trwa pierwsza od trzech lat przerwa wakacyjna. Plany wyjazdowe i choroby, które teraz nas męczą nie sprzyjają pisaniu. Kto chorował jednocześnie z dzieckiem wie, o czym piszę. Walczymy dzielnie, bo czeka na nas kolejne piękne miejsce, lecę zatem pakować walizki.

Uściski,